فیزیک معاصر معتقد است جاذبه و دافعه بین زیر اتم‌ها باعث حرکت ارتعاشی و جنبشی دائمی در اجسام می‌شود و این جنبش را حتی در نقطه صفر انرژی نیز توقف ناپذیر و به نوعی لازمه وجود جسم می‌داند. از این منظر توقف جنبش ذاتی صرفاً در صورت متلاشی شدن جسم قابل تصور خواهد بود. ملاصدرا بر اساس مبنای اصالت وجود، حرکت را در وجود موجودات دارای تشکیک تسری داده و حرکت جوهری و اشتدادی را جزو لوازم غیرقابل انفکاک موجودات واجد حرکت لحاظ می‌کند. از نظر وی حرکت و اشتداد موجودات دائمی بوده و حتی پس از مرگ و حشر نیز متوقف نخواهد شد. این دو مبنا از جهاتی چند قابل مقایسه هستند: هر دو مبنا به جهت ناکارآمدی نظام‌های پیشین مطرح شده‌اند. هر دو مبنا وجود حرکت را لازمه وجود موجودات واجد حرکت و جنبش می‌دانند. فیزیک معاصر اما جنبش ذاتی را در عالم مادی و اجسام جاری می‌داند اما در رویکرد نهایی صدرا، حرکت و اشتداد علاوه بر عالم مادی در تمام موجودات متافیزیکی غیر از واجب تعالی نیز تسری می‌یابد.